De start

De koninklijke route, dat is ook wel zoals de weg van mijn professionele ontwikkeling zich gemanifesteerd heeft. Ik ben begonnen op de MAVO (D niveau) in 1998. Na mijn mbo4 opleiding (sociaal juridisch medewerker, sociale zekerheid) vervolgde ik mijn weg op het HBO (bachelor sociaal juridische dienstverlening).

Stages werden werkplekken

Tijdens mijn mbo opleiding startte ik met een stage in de jeugdgevangenis (J.P.C. de Sprengen) op de groep. Ik werkte met jongeren die vanwege een ondertoezichtstelling uit huis waren geplaatst of een misdrijf hadden gepleegd. Na mijn stage bleef ik drie jaar werken bij de jeugdgevangenis, alleen niet meer op de groep. Ik ging aan de slag als ondersteuner van de behandelaren op de afdeling traject control. De groep jeugd die, in mijn ogen, een tweede kans verdiende, had mijn hart gestolen. De geslotenheid pastte niet bij mij. Ik solliciteerde tijdens de stage voor mijn hbo bachelor bij de jeugdreclassering. Ik werd aangenomen en werkte met nagenoeg dezelfde jeugd, alleen dan gericht op re-integratie in de maatschappij of het voorkomen van een terugval. Ik deed er tevens mijn afstudeerproject. Dat richtte zich op het vergroten van participatie bij een, door de rechtbank opgelegde, leerstraf en bleef na mijn afstuderen ook hier nog een aantal jaar werken. Ik ontwikkelde mij onder andere tot sociale vaardigheidstrainer.  

Even rust

Na het afronden van mijn HBO bachelor (2008) nam ik een jaar om alleen te werken (en niet ook nog te studeren naast een baan) en te bezinnen of ik nog meer wilde leren. Ik kwam terecht op de masterbeurs in de jaarbeurs in Utrecht en raakte in de ban van de opleiding Master Pedagogiek. Ik werkte nog steeds bij de jeugdreclassering en alhoewel ik juridisch en sociaal goed onderlegd was, mistte ik een stuk achtergrond over de opvoeding van kinderen. Et voila, september 2009 startte ik bij de Master Pedagogiek van de HAN. 

Cum laude

De Master Pedagogiek opleiding rondde ik cum laude af. Ik werkte nog steeds bij de jeugdreclassering, maar merkte dat ik toe was aan een volgende stap. Ik solliciteerde bij de JP van den Bent stichting, een organisatie in de gehandicaptenzorg die mensen ondersteund bij het leven. Een andere sector, andere doelgroep zou je misschien denken. Niets is minder waar. Ik had met de JP samengewerkt vanuit mijn rol als jeugdreclasseringswerker. Wat het was, dat kon ik op dat moment niet benoemen, maar ik vond iets bijzonders aan hun manier van werken en wilde dat zelf wel gaan ontdekken. 

Locatie coördinator en docent

Ik ging bij de JP van den Bent aan de slag als locatie coördinator. Ik was aanvankelijk voor twee, later voor een (een van de twee locaties werd opgeheven onderwijl ik er werkte), locaties (personeel, begeleiding, financiën). We zijn inmiddels aangekomen in 2011 en terwijl ik aangenomen werd bij de JP van den Bent studeerde ik ook af bij de Master Pedagogiek. Ik werd daar gevraagd om een aantal lessen te verzorgen. Dat werd een dag, twee dagen en na circa anderhalf jaar was ik 

Docent, coördinator en onderzoeker

Ik stopte bij de JP van den Bent in 2012 toen de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen mij vroeg fulltime bij de Master Pedagogiek te komen werken met uitzicht op een promotietraject. Dat leek mij wel wat. Als ik dan zou kunnen promoveren, dan wilde ik wel onderzoek doen naar de werkwijze van de JP van den Bent stichting. Want wat mij in de samenwerking vanuit mijn rol als jeugdreclasseringswerker was opgevallen, werd gesterkt toen ik daar aan het werk was. 

Het gaat om mensen

Mensen die bij de JP van den Bent stichting woonden en een intensieve ondersteuningsvraag hadden, woonden daar zelfstandig. Gingen naar hun werk, hadden een sociaal netwerk. Dat ging niet altijd allemaal even makkelijk, maar uitdagingen werden het hoofd geboden. Bijzonder vond ik. Tijdens mijn werk in de jeugdzorg zag ik dat jongeren met eenzelfde soort vraag tussen wal en schip vielen.

2015: De start van 'mijn' promotieonderzoek

In 2015 startte mijn zoektocht naar een universiteit waar ik zou kunnen gaan promoveren. Ook zocht ik verbinding met de JP van den Bent stichting en later met Estinea, een tweede organisatie die mee deed aan het onderzoek. In 2016 kreeg ik een promotiebeurs (dit is zoiets als een studiebeurs) en kon ik van start met het daadwerkelijke onderzoek. De hoofdvraag was: Welke organisatiefactoren stellen professionals in staat cliëntgericht te werken in een omgeving waar verschillende mensen/organisaties uiteenlopende eisen stellen?

2020: Het pastte niet

Na ruim 130 interviews met cliënten, begeleiders, managers, gedragsdeskundigen, raden van bestuur en toezicht, het ministerie van VWS, het zorgkantoor, de inspectie voor de gezondheidszorg en jeugd, een gemeente en een uitgebreide literatuurstudie, kwam ik erachter dat de beweging die ik op gang wilde brengen, niet met het onderzoek te realiseren was. Het pastte niet. In de interviews ging het over harten en zielen van mensen: Dieperliggende drijfveren, geraaktheid, betrokkenheid, passie. Dit, voor mijn gevoel platslaan in een wetenschappelijk artikel, lukte niet. Het rukte voor mijn gevoel het hart en de ziel uit het onderzoek. Ik heb hier veel van geleerd. Het was een van de factoren waardoor ik een ander pad besloot in te slaan. 

Contextueel werk

Eind 2019 heb ik mij ziekgemeld bij de HAN en ben ik begonnen met mijn persoonlijke zoektocht naar wat mij blij maakt, waar ik energie van krijg. Ik had in alle jaren hiervoor veel gegeven. Zowel carrière-technisch had ik hard gewerkt maar ook in mijn privéleven stond ik veel voor anderen klaar.  Sinds mijn hbo bachelor was ik mij ervan bewust dat ik een aantal persoonlijkheidskenmerken had om in een burn-out te raken. Dat wetende had ik me al behoorlijk verdiept in mijn eigen persoonlijkheid, valkuilen en krachten (o.a. door verschillende therapieën maar ook door mindfulness en meditatie). En hoewel ik niet het gevoel had dat ik eind 2019 in een burn-out zat, was ik toch wel oververmoeid geraakt. Ik ging terug naar mijn eigen oorsprong. Wie ik ten diepste ben en naar wat ik vanuit mijn opvoeding mee heb gekregen. Dit heet contextueel werk. Ik heb mijn werk gedaan en weet inmiddels dat dit een actief proces is wat gedurende mijn leven in ontwikkeling zal blijven. 

W-AUW werd geboren

In september 2020 startte ik met W-AUW. Hoewel ik besloten had te stoppen met promoveren wilde ik nog wel door en een boek schrijven. De JP van den Bent stihting wilde mij daarvoor inhuren als zelfstandig ondernemer. Zo werd W-AUW geboren. Ik deed nog iets in de ondersteuning rondom de ontwikkeling van professionals bij hen en een kleine opdracht in onderaannemerschap voor sociaal werk nederland. Ik kreeg meer opdrachten op mijn pad, waaronder van een aantal landelijk overkoepelende organisaties, maar voelde dat het niet meer pastte om werk te doen wat, voor mijn gevoel, zover weg stond van de mens zelf. 

Gedragsdeskundige wijkteams

Op het moment dat W-AUW geboren werd, startte ik tevens voor twee dagen in de week als gedragsdeskundige voor vier wijkteams. Dit doe ik op het moment nog steeds naast W-AUW. Het betreft een leuke club mensen waar ik professionals coach en ondersteun in hun dagelijkse werk met inwoners.

Contextueel coach

Begin 2020 startte ik met de eerste training tot contextueel coach bij Gerrie Reijsersen van Buuren, gevolgd door een verdieping in de zomer. Dit jaar (2022) volgt verdieping drie.  Al met al heeft het werken met mensen, willen bijdragen aan een leven zoals de ander dat voor zichzelf voor zich ziet, altijd centraal gestaan. Het prettige is dat ik dit nu doe vanuit een positie waarin ik dit in de eerste plaats voor mijzelf verzorg. Deze basis biedt mij de mogelijkheid om de ander hierin te coachen.