Afgelopen zaterdag ging ik op bezoek bij een vriendin. Zij woont in Lochem, ik in Deventer. Zo’n 25 minuten rijden van elkaar. Omdat ik ‘s avonds eigenlijk vrij weinig op pad ga had ik niet aan de avondklok gedacht. Om iets over half 8 dacht ik: Shit, snel de auto in want om 22.00 moet ik weer thuis zijn!

De heenweg voelde ik me een beetje gejaagd omdat ik wist dat de tijd beperkt was. Het lukte me om dit gevoel en bijbehorende gedachten als: ‘Jammer! We hebben elkaar al zo lang niet gezien en nu is het ook nog zo kort’ van me af te zetten, voorbij te laten gaan. Wetende dat ik toch niets aan de situatie kon veranderen. We hebben een gezellig moment samen gehad.

Maar joh, de terugweg! Ik was een en al verwondering. Het gejaagde gevoel kwam bij me terug en het kostte mij meer moeite om het los te laten. Want: 22.00 moest ik toch echt thuis zijn. Op de weg was te zien dat ik overduidelijk niet de enige was: De ene na de andere auto sjeesde met maximale snelheid voorbij.

W-AUW dacht ik, zullen er rond dit tijdstip meer ongelukken gebeuren? Hoe zullen deze mensen zich voelen? Dichtbij Deventer aangekomen zag ik een jongen de benen uit z’n lijf fietsen. Ongelooflijk! Ik werd weer even geconfronteerd in wat voor een bijzondere tijd we leven met momenten waarin het nodige van ons gevraagd wordt. Zorg goed voor jezelf en wees lief voor elkaar. Neem tijd om te vertragen en te voelen hoe het met je gaat.
En als je daarin dingen tegen komt die je ingewikkeld vindt, wees dan welkom.